05/05/2020, 21:52
Hadis-i Şerif’te buyurulmuştur ki “El-Ulemâü veresetü’l-Enbiyâ.” Bu Hadîs-i Şerîf’e iki sûrette ma’nâ verilebilir.
Bir ma’nâya göre: “Ulemâ, Nebî (S.A.V.)’in vârisidir.” Diğer ma’nâya göre “Kim ki Nebî (S.A.V.)’in vârisi ise, ancak âlim olur.”
Mutavvel’de müsned (yüklem) ve müsnedün-ileyh (özne) bahsinde bir kâide vardır: Müsned (fiil) ile müsnedün-ileyh (fâil) ma’rife (ma’nâ ve mefhûmu belirtilmiş söz) olursa, ister müsned, ister müsnedün-ileyh’i tahsîs câiz olur. Bu Hadîs-i Şerîf’te mübtedâ (isim cümlesinde özne, fâil) ile haber ma’rife olduğundan iki sûretle de ma’nâ verilmek câizdir.
Bu i’tibârla bu Hadîs-i Şerîf’e ikinci ma’nâyı vermek tevâfuk ediyor. (Uygun düşüyor) Çünkü Cenâb-ı Hakk’ı bilmeyen, tanımayan, Cenâb-ı Hakk’tan korkmayıp ma’siyeti (günahı) işleyen kimseye hakîkî âlim itlâkı (denilmesi) câiz olamaz.
Âlim-i billâh (Allâh için âlim) olan, halkı, ivâzsız garazsız (karşılıksız ve herhangi bir gâyeden uzak) ve ücretsiz bir menfaat mukâbilinde olmayarak livechillâh (Allâh’ın rızâsına yönelik) Hakk yoluna, Şerîat-ı Mutahhara’nın emirlerine da’vet eder.
“Ey Ümmet-i Muhammed! Siz nâsa ihrâc olunan (ortaya çıkarılan) ümmetlerin hayırlısısınız. Zîrâ siz, emr-i bi’l-ma’rûf nehy-i ani’l-münker eder ve Allâh’a îmân edersiniz.” (Âl-i İmrân Sûresi, Âyet: 11)
Hiçbir peygamber (A.S.)’ın ümmeti “Nebîlerin vârisi olmak rütbesine nâil olamamıştır. Ya’ni her peygamber (A.S.)’ın ümmetine emr-i bi’l-ma’rûf nehy-i ani’l-münker verilmemiştir. Ancak bu vazîfe Ümmet-i Muhammed (S.A.V.)’e tevdî olunmuştur.
Âyet’teki “hayre ümmetin” den murâd, zâhir ulemâsı değildir. Çünkü ulemâ-yı rüsûm’a (zâhirî hüküm ulemâsı) Enbiyâ (A.S.)’ın vârisi denilemez. Çünkü irs ta’bîri, pederden evlâda intikâl eden şeye derler. Ulemâ-yı zâhir’ün ilmi ise irsî değil; kisbîdir (sonradan kazanmaktır) Ve kisbî olan, vehbî olmayan (Allah vergisi olmayan) bir ilme irs ta’bîri sahîh (doğru) olmaz. Binâenaleyh ulemâ-yı zâhir’e de vâris-i Enbiyâ demek asla doğru olamaz.
(Hz. Mahmûd Sâmî Ramazânoğlu (K.S.), Musâhebe 1, S. 74)
Bir ma’nâya göre: “Ulemâ, Nebî (S.A.V.)’in vârisidir.” Diğer ma’nâya göre “Kim ki Nebî (S.A.V.)’in vârisi ise, ancak âlim olur.”
Mutavvel’de müsned (yüklem) ve müsnedün-ileyh (özne) bahsinde bir kâide vardır: Müsned (fiil) ile müsnedün-ileyh (fâil) ma’rife (ma’nâ ve mefhûmu belirtilmiş söz) olursa, ister müsned, ister müsnedün-ileyh’i tahsîs câiz olur. Bu Hadîs-i Şerîf’te mübtedâ (isim cümlesinde özne, fâil) ile haber ma’rife olduğundan iki sûretle de ma’nâ verilmek câizdir.
Bu i’tibârla bu Hadîs-i Şerîf’e ikinci ma’nâyı vermek tevâfuk ediyor. (Uygun düşüyor) Çünkü Cenâb-ı Hakk’ı bilmeyen, tanımayan, Cenâb-ı Hakk’tan korkmayıp ma’siyeti (günahı) işleyen kimseye hakîkî âlim itlâkı (denilmesi) câiz olamaz.
Âlim-i billâh (Allâh için âlim) olan, halkı, ivâzsız garazsız (karşılıksız ve herhangi bir gâyeden uzak) ve ücretsiz bir menfaat mukâbilinde olmayarak livechillâh (Allâh’ın rızâsına yönelik) Hakk yoluna, Şerîat-ı Mutahhara’nın emirlerine da’vet eder.
“Ey Ümmet-i Muhammed! Siz nâsa ihrâc olunan (ortaya çıkarılan) ümmetlerin hayırlısısınız. Zîrâ siz, emr-i bi’l-ma’rûf nehy-i ani’l-münker eder ve Allâh’a îmân edersiniz.” (Âl-i İmrân Sûresi, Âyet: 11)
Hiçbir peygamber (A.S.)’ın ümmeti “Nebîlerin vârisi olmak rütbesine nâil olamamıştır. Ya’ni her peygamber (A.S.)’ın ümmetine emr-i bi’l-ma’rûf nehy-i ani’l-münker verilmemiştir. Ancak bu vazîfe Ümmet-i Muhammed (S.A.V.)’e tevdî olunmuştur.
Âyet’teki “hayre ümmetin” den murâd, zâhir ulemâsı değildir. Çünkü ulemâ-yı rüsûm’a (zâhirî hüküm ulemâsı) Enbiyâ (A.S.)’ın vârisi denilemez. Çünkü irs ta’bîri, pederden evlâda intikâl eden şeye derler. Ulemâ-yı zâhir’ün ilmi ise irsî değil; kisbîdir (sonradan kazanmaktır) Ve kisbî olan, vehbî olmayan (Allah vergisi olmayan) bir ilme irs ta’bîri sahîh (doğru) olmaz. Binâenaleyh ulemâ-yı zâhir’e de vâris-i Enbiyâ demek asla doğru olamaz.
(Hz. Mahmûd Sâmî Ramazânoğlu (K.S.), Musâhebe 1, S. 74)